نوشته ی مارک گی

ترجمه سمیرا صحرانورد

قسمت اول

قسمت دوم را اینجا بخوانید

به دنیای زیبای عکاسی نجومی خوش آمدید. من سفر خود را حدود ۵ سال پیش با دیدن این عکس‌های حیرت‌آور ازآسمان پرستاره آغاز کردم که به عنوان بخشی از رقابت عکاس نجومی سال منتشر شده بودند. از آن زمان به بعد، من ساعات زیادی را زیر آسمان گذرانده‌ام تا توانایی‌هایم را در یکی از انواع عکاسی که عموماً همه در آن شکست می‌خورند، ارتقا ببخشم و فکر نمیکنم هیچ‌گاه بتوانم مهارت‌هایی عالی کسب کنم، چرا که هرگاه بیرون میروم خود را در حال یادگیری میبینم.

برنامه ریزی، صبوری و سماجت نام این بازی است. به من اعتماد کنید، بعضی از شات‌های برنامه‌ریزی شده‌ی من یک سال زمان برده تا به نتیجه رسیده‌اند. موانع همیشگی و ثابت، از آب و هوای بد و زمان بندی نامناسب گرفته تا لغزش و خرابی تجهیزات، همه‌ی این‌ها این حرفه را به حرفه‌ای خسته‌کننده تبدیل می‌کند. اما در آخر، بعد از تمام شکست‌ها، وقتی شات را به موقع ثبت می‌کنید، آنگاه به یکی از باارزش‌ترین و ثمربخش‌ترین انواع موجودِ عکاسی تبدیل می‌شود.

سایه ماه یک سال زمان برد تا به نتیجه‌ی مناسب برسد. من تلاش‌های ناموفق زیادی داشتم. اما در انتها، نتایج بهترین ارزش را داشت.

تصویر از مارک گی، منتشر شده در ۵۰۰px

در ادامه، گزینه‌ی اجرا را بفشارید تا ویدئوی «سایه‌ی ماه کامل» من را ببینید :

انواع عکاسی نجومی :

انواع زیادی از عکاسی نجومی وجود دارد که شما می‌توانید دنبال کنید:

اعماق فضا : عکس‌هایی که با استفاده از تلسکوپ از اجرامی که فراتر از منظومه خورشیدی ما قرار دارند تهیه می‌شوند. این‌ها همان عکس‌های خیره‌کننده‌ای هستند که شما از کهکشان‌های دوردست و سحابی‌ها می‌بینید. این نوع از عکاسی نجومی بسیار تکنیکی است و سخت ترین نوع آن نیز می‌باشد.

منظومه خورشیدی : اینها عکس‌هایی از سیارات، قمرها و خورشیدِ منظومه خورشیدی خودمان هستند. باز هم عکس‌ها بیشتر با تلسکوپ گرفته می‌شوند اما نصب لنزهای غول‌پیکرِ تِله فوتو بر روی دوربین‌های DSLR هم می‌تواند نتیجه‌ی خوبی برای شما داشته باشد.

عکاسی نجومی با میدان دید باز : این عکاسی نجومی با استفاده از  دوربین‌های DSLR و لنزهایی با میدان دید باز مانند لنزهای واید (wide-angled lens) انجام می‌شود. این عکس‌ها شامل آسمانی پرستاره یا رد ستارگان بر فراز منظره‌ای زمینی می‌شوند. این در دسترس‌ترین نوع عکاسی نجومی‌ست و من می‌خواهم به شما در این رابطه آموزش بدهم.

عکاسی نجومی مرور زمان (Time-Lapse): این نوع عکاسی ادامه‌ی عکاسی با لنزهای زاویه باز است. تنها تفاوت این است که شما نوردهی‌های طولانی‌تری در مرور زمان می‌گیرید و سپس فریم‌ها را ترکیب می‌کنید تا ویدئوی مرور زمان را تهیه کنید. مشابه همین تکنیک برای عکس‌های رد ستاره به کار برده می‌شود.

عکاسی با میدان دید باز با دوربین DSLR و لنزهای واید انجام میشود که منظره‌های زمینی و آسمان شب را تلفیق می‌کند.ساعت ۳ صبح  در گَپ. تصویر از مارک گی، منتشر شده در ۵۰۰px

راهنمای ابزار

در دنیای مدرن عکاسی دیجیتال، عکاسی میدان‌دید باز اکنون در دسترس همه می‌باشد. از حیث ابزار تمام آنچه شما نیاز دارید، یک دوربین مدرن DSLR با توانایی خوب در نور کم، لنزی پرسرعت و سه پایه‌ای محکم است. این ابزارها به شما این توانایی را می‌دهند که عکس‌هایی با کیفیت از آسمان شب تهیه کنید.

در کنار این ابزارات شما می‌توانید ابزارآلاتی به توشه‌ی خود اضافه کنید که به شما توانایی انجام کارهای بیشتری می‌دهند، مانند فاصله‌سنج(intervalometer) که به شما در تهیه تایم‌لپس(فیلم‌های مرور زمان) و رد ستاره کمک می‌کند. درست است که شما می‌توانید بسیاری ابزار‌آلات مخصوص دیگر مانند پایه‌ی استوایی که چرخش آسمان شب را دنبال می‌کند و پایه استوایی دوربین برای عکاسی پانوراما را استفاده کنید اما اکنون ما فقط بر اصول تمرکز می‌کنیم.

دوربین های DSLR :دوربین‌های تک لنزه‌ی انعکاسی کاراییِ خوبی در نورِ کم دارند و  برای عکاسی نجومی مناسب هستند. به طور ایده‌آل همانطور که به بیشترین فضای سنسور نیاز دارید تا بتوانید بیشترین مقدار ممکن نور را جمع‌آوری کنید، به دوربین‌هایی با سنسور فول فریم مانند Canon 5d MkII و MkIII و  Canon 6D یا  Nikon D600 نیز احتیاج پیدا می‌کنید. همچنین می‌توانید با استفاده از Canon 7d یا Nikon D7100 به نتایج مناسبی برسید که به بودجه‌ای کمی بیش از بودجه‌ی لازم برای دوربین‌های فول فریم نیاز دارید.

لنزها : وقتی از ستارگان عکاسی می‌کنید به دوربینی با دهانه‌ی بزرگ نیاز دارید که بیشترین نور ممکن را جمع‌آوری کند. به طور ایده‌آل بیشترین دهانه f/2.8  مطلوب است اما شما می‌توانید با لنزf/4.0  هم به نتایج خوبی برسید. متاسفانه، هرچه دهانه‌ی لنز بزرگتر باشد، قیمت آن گران‌تر است اما شما می‌توانید لنزهای مناسبی بسیار ارزان‌تر از لنزهای متعلق به کانن و نیکون تهیه کنید. نکته‌ی خوب در عکاسی نجومی این است که شما تنها از فوکوس دستی استفاده میکنید بنابراین لنزی مانند Rokinon 14mm Ultra Wide-Angle f/2.8 لنزی با قیمتی مناسب می‌باشد. تا زمانی که میزان فاصله‌ی کانونی برایتان بسیار مهم است در محدوده‌ی بسیار گسترده بمانید. لنز  ۱۴ میلیمتری من اسب بارکش من در عکاسی نجومی است. من گاه و بیگاه از لنز فاصله کانونی ۲۴ میلیمتری استفاده می‌کنم که آن هم هنگامی‌ست که می‌خواهم عکس‌های پانوراما ثبت کنم.

سه پایه :شایدباور نکنید، اما سه پایه یکی از مهم‌ترین ابزارآلاتی‌ست که شما برای عکاسی نجومی به آن نیاز دارید. به جایگاه دوربین خود نیاز دارید تا مانند سنگی جامد در مواقعی که شما با نوردهی‌هایی در محدوده ۱۰ تا ۳۰ ثانیه مواجه می‌شوید سرجای خود قرار بگیرد. بنابراین خیلی مهم است که سه پایه‌ای محکم داشته باشید که دوربین شما را محکم سرجای خود نگه دارد. من از سه پایه‌ای استفاده می‌کنم که برای دوربین‌های فیلم‌برداری ساخته شده است زیرا بسیار محکم بوده و وزن سنگینی در مقایسه با سه‌پایه‌های معمول در عکاسی روزمره دارند.

نور راهنما به طرف ستاره ها عکس از مارک گی منتشر شده در ۵۰۰px این تصویر توسط یک دوربین Gigapan Epic Pro robotic گرفته شده است. از۳۵ تصویر مستقل که به همدیگر چسبانده شده‌اند تشکیل شده و تصویر نهایی ۱۲۶ مگاپیکسلی را پدید آورده‌اند.

نکاتی برای عکاسی در نور کم

دوربین خود را در جایش قفل کنید. در هر نوع از عکاسی نجومی، شما با نوردهی‌های طولانی مدت سر‌وکار دارید. این بدان معنی‌ست که برای دستیابی به نتایج بهتر، نیاز دارید که دوربین خود را از هرگونه حرکت و یا لرزش در امان بدارید. ساده‌ترین راه این است که دوربین خود را بر روی سه پایه‌ای محکم سوار کنید. اما دلایل دیگری هم برای لرزش و حرکت دوربین در حین استفاده از آن وجود دارد؛ اولین دلیل این است که شما دکمه شاتر دوربین را فشار می‌دهید و همین ممکن است باعث حرکتی جزئی در دوربین حتی زمانی که بر روی سه پایه‌ای محکم سوار شده باشد شود. ممکن است شما در عکاسی زاویه باز خود این نکته را مد نظر قرار ندهید اما اگر تلاش کنید که با لنزهای تله فتو از ماه عکاسی کنید، حتی کوچک‌ترین حرکات در عکس‌های شما قابل توجه خواهند بود. بهترین راه برای برطرف کردن این موضوع استفاده از کابل آزادکننده‌ی شاتر یا نصب سلف تایمر بر روی دوربین است که ۲ ثانیه از زمانی که شما دکمه‌ی شاتر را فشار می‌دهید تا زمانی که شاتر باز شده و عکس ثبت میشود تاخیر داشته باشد. دلیل دیگر برای ایجاد لرزش که در حال حاضر بر روی دوربین های DSLR وجود دارد، لرزشی است که آینه‌ها باعث آن می‌شوند؛ یعنی هنگامی که دکمه‌ی شاتر فشرده می‌شود و آنها در جهت سنسور می‌چرخند. خوشبختانه، امروزه بیشتر دوربین‌ها قابلیت قفل آینه‌ها را دارند، بنابراین با اولین فشار روی دکمه‌ی شاتر آینه‌ها قفل می‌شوند و با فشار دوم که آینه‌ها در جای خود قفل شده اند، شاتر زده می‌شود.

کادر خود را بیابید. وقتی برای عکاسی از آسمان شب می‌روید، به جایی می‌روید که کاملا تاریک است مگر اینکه در حوالی شهر یا از ماهِ کامل عکاسی کنید. پس یافتن کادر مناسب به آسانی نگاه کردن از داخل چشمیِ یک دوربین مانند آنچه در روز انجام می‌دهید نیست. بهترین کار این است که از چشمانتان برای یافتن مکان مناسب و منظره‌ای از آسمان و زمین که فکر می‌کنید ترکیب‌بندی خوبی را حاصل می‌کنند استفاده کنید و دوربین‌تان را در آن جهت مستقر کنید. سپس باید شات‌های امتحانی بگیرید تا ازLCD  ببینید که از چه چیزی عکاسی کرده‌اید. شاید اینکار زمان‌بر باشد و نیاز پیدا کنید تا دوربین‌تان را با سه‌پایه به اطراف ببرید تا مکان مناسب را بیابید. گاهی برای من حدود ۳۰ دقیقه زمان برده است تا دوربین را ثابت کنم و مکان مناسبی را که می‌خواهم بیابم، بنابراین حتما زمانی را برای یافتن بهترین مکان در برنامه‌ی خود قرار دهید.

فوکوس کنید. فوکوس دقیق و درست در هر نوع از عکاسی نکته‌ای مهم است. در عکاسی نجومی این موضوع به علت عدم وجود نور کافی برای فوکوسِ دقیق سخت‌تر نیز می‌شود. بنابراین شما در شب چگونه فوکوس می‌کنید؟ راه‌های متفاوتی برای اینکار وجود دارد. در همه نوع از عکاسی نجومی شما از حالت فوکوس دستی استفاده می‌کنید و باید فوکوس خود را تا حد ممکن بر روی حالت بی‌نهایت تنظیم کنید، بنابراین منظره‌ی زمینیِ دورِ شما و یا آسمان شب، در نزدیکترین فاصله‌ای قرار دارد که شما می‌توانید از آن عکاسی کنید. این ممکن است  به سادگی تنظیم حلقه فوکوس بر روی حالت بی‌نهایت(شکلی مانند عدد ۸ انگلیسی) روی لنز شما باشد. اما توجه داشته باشید این موضوع شاید بر روی تمام لنزها درست نباشد و ممکن است وقتی عکس‌هایتان را بر روی کامپیوتر می‌بینید ستاره‌ها را کمی مات ببینید. بعضی لنزها اصلا حالت بی‌نهایت ندارند، پس دقت کنید، برای اطمینان از صحت این موضوع یک روش این است که فوکوس بی‌نهایت را با فوکوس اتومات در طول روز بر روی جسمی در فاصله‌ی دور انجام دهید. سپس می‌توانید فوکوس را با قرار دادن بر روی حالت دستی قفل کنید و قطعه‌ای نوار روی حلقه‌ی فوکوس قرار دهید تا حرکت نکند. با این کار فوکوس مقدماتی را برای عکاسی نجومی انجام داده‌اید. سپس، خوب است که شات‌های نجومی خود را با زوم ۱۰۰ % ازLCD  پشت دوربین چک کنید تا مطمئن شوید که ستاره‌ها شفاف و فوکوس هستند. من ذره‌بین کوچکی برای چک کردن این موضوع پیدا کردم. روش دیگر استفاده ازlive view  روی دوربین‌تان است و تا جای ممکن بر روی lcd پشت دوربین زوم کنید. فوکوس را بر روی حالت دستی تنظیم کنید و آن را تا حد ممکن بر روی حالت بی‌نهایت تنظیم کنید؛ سپس درخشان‌ترین ستاره را در آسمان بیابید و کوچکترین تنظیمات فوکوس را بر روی آن انجام دهید تا جایی که کاملا شفاف شود. یک شات امتحانی بگیرید و بر روی آن زوم کنید تا مطمئن شوید ستاره‌هایتان شفاف هستند. اگر نیستند، مراحل را تکرار کنید.

عکس از مارک گی منتشر شده در ۵۰۰px

نگاه رو به بالا در فانوس دریاییCape Palliser همراه راه‌شیری بر فراز آن ، این را با لنز ۱۴ میلیمتر و فوکوس دستی بی‌نهایت عکاسی کردم. این عکس میدان دید نسبتا وسیعی دارد که به فاصله کانونی بیش از حدی که با لنز ۱۴ میلیمتر گرفته می‌شود بستگی دارد.

چگونه برای عکاسی نجومی برنامه‌ریزی کنید؟

برنامه‌ریزی یکی از مهم‌ترین کارهایی است که وقتی قصد رفتن به عکاسی نجومی دارید باید حتما انجام دهید. می‌توانید بیرون بروید و بدون برنامه‌ریزیِ خاصی عکاسی کنید، اما همیشه بهتر است قبل از اینکه به مکانی بروید، موقعیت خود را بدانید و برای عکاسی خود برنامه بریزید. من همیشه قبل از بیرون رفتن در ذهنم چندین ایده برای اینکه از چه چیزهایی می‌خواهم عکس بگیرم دارم اما در حقیقت همیشه نتیجه آن چیزی نیست که قبلا برایش برنامه ریخته بودم. بعضی اوقات بدون داشتن هیچ عکس باارزشی به خانه برمی‌گردم و گاهی اوقات نیز تصمیم می‌گیرم که عکس فوق العاده‌ای بگیرم که کاملا با چیزی که  قبل از شروع کار برنامه‌ریزی کرده بودم متفاوت است.

مکان. من لیستی از مکان‌های دلخواهم در محدوده‌ی سکونتم را دارم که در چند سال اخیر بسیار برایم سودمند بوده‌اند. بسیاری از این مکان‌ها را تنها با دیدن عکس آن‌ها در اینترنت یا با جستجو در نقشه‌ی گوگل پیدا کرده‌ام. همیشه به مکان‌هایی می‌روم که اولین بار در روز  به آنجا نرفته باشم، همانطور که غیر ممکن است که محلی را در شب  دیده‌بانی کنید.

بدانید که ستاره ها کجا قرار دارند. قسمتی از برنامه‌ریزی برای عکاسی نجومی این است که بدانید قسمتی از آسمان که قصد دارید از آن عکاسی کنید کجا قرار دارد و نسبت به کادری که در نظر گرفته‌اید چه ترکیبی خواهد داشت. سیاره‌ی ما با سرعتی معادل حدود ۱۰۰۰ مایل در هر ساعت می‌چرخد و هر ساعت حدود ۶۷۰۰۰ مایل در فضا مسافت طی می‌کند! بنابراین همان‌طور که می‌توانید تصور کنید آسمان شب دائما در حال حرکت است و جایگاه ستاره‌ها و راه‌شیری در طول سال دائما تغییر می‌کند. بنابراین بسیار مهم است که بدانید راه‌شیری در طول شبی که شما می‌خواهید عکاسی کنید کجا خواهد بود. نرم‌افزارهای کاربردی مختلفی برای گوشی‌های هوشمند وجود دارد که به شما در این برنامه‌ریزی کمک می‌کنند و یک نمونه که من هم اکنون از آن استفاده می‌کنم Starwalk است. این برنامه به شما جایگاه ستاره‌ها و راه‌شیری را در هر ساعتی که در آن مشخص کنید، نشان می‌دهد و به شما اجازه می‌دهد که عکس زیبایی از راه‌شیری بگیرید.

از ماه عکاسی کنید. ویدئو سایه ماه کامل من را تماشا کردید؟ این از خوش‌شانسی من نبود که توانستم طلوع ماه را پشت عبور و مرور مردم ثبت کنم. در حقیقت، برنامه‌ریزی‌های دقیق و حدود یک سال تلاش و شکست لازم بود تا من به نتیجه‌ی مطلوب رسیدم. من چگونه بالا آمدن ماه را در پشت مردم اینگونه که هست، محاسبه کردم؟ من از نرم‌افزارهای مختلفی کمک گرفتم. دو نوع نرم‌افزار برای اینکه به شما برای برنامه‌ریزی دقیق کمک کنند وجود دارد؛ یکی از آنها، تقویم نجومی عکاسان ((The Photographer’s Ephemeris (TPE) می‌باشد. یا اگر شما از تلفن‌های همراه شرکت اَپل استفاده می‌کنید، به طور خاص به شما اپلیکیشن PhotoPills را پیشنهاد می‌کنم که بسیاری کارهای بیشتری نیز به جز محاسبه‌ی جایگاه ماه انجام می‌دهد.

راهی به کهکشان خودمان توسط مارک گی منتشر شده در ۵۰۰px

پانورامای برنامه‌ریزی شده‌ی دیگری – میخواستم در این تصویر تمام راه‌شیری مرئی و همچنین دو ابر ماژلانی را ثبت کنم. حدود ۳۰ دقیقه زمان برد تا تمام ۵۶ عکس که این پانوراما را تکمیل می‌کردند را ثبت کنم و کارهای بسیار زیاد دیگری که این عکس‌ها را به یکدیگر بچسبانم.

تنظیمات دوربین

در همه نوع از عکاسی نجومی، نیاز دارید که همه‌ی تنظیمات دوربین را بر حالت دستی قرار دهید. این کار به این خاطر است که دوربین قادر نخواهد بود تنظیمات اتوماتیک را در شب با نور خیلی کم محاسبه کند. انجام این کار هماهنگی را در شات‌های نجومی شما به وجود می‌آورد. به سراغ تنظیمات زیر می‌روم و بررسی دقیقی در هرکدام انجام می‌‌دهم.

نوردهی. دو اصل اساسی برای کنترل نوردهی در عکاسی وجود دارد. یکی از آنها میزان زمانی است که شاتر شما باز است – سرعت شاتر – و دیگری دهانه است. ترکیب این دو مشخص می‌کند که چه میزان نور به سنسور شما برخورد کند تا تصویر نهایی را به دست بدهد. در عکاسی نجومی، شما با نوردهی‌های طولانی مدت مواجه می‌شوید تا از اجرام در تاریکی عکاسی کنید.

سرعت شاتر. این زمان باز بودن شاتر دوربین است که تعیین می‌کند چه مقدار نور به سنسور شما وارد شود. در عکاسی نجومی، به سرعت بالای شاتر نیاز داریم که نور کافی را به سنسور برساند. باید آگاه باشیم که هرچه بیشتر شاتر را باز نگه داریم، بیشتر رد ستاره‌ها یا خط ستاره‌ها که به چرخش زمین بستگی دارد را ثبت می‌کنید. شاید دوست  داشته باشید از رد ستاره‌ها عکاسی کنید اما تصمیم داشته باشید عکاسی نجومی منظره باز انجام دهید باید از آنها پرهیز کنید، بنابراین قبل از اینکه رد ستاره بگیرید مهم است که بدانید چقدر می‌توانید نوردهی انجام دهید. میزان نوردهی بسته به فاصله کانونیِ لنزی که شما استفاده می‌کنید تغییر می‌کند. هرچه فاصله کانونی بیشتر باشد، به نوردهی کمتری برای ثبت رد ستاره‌ها نیاز دارید. خوشبختانه، برای این نکته فرمولی وجود دارد که به آن قانونe ۶۰۰  می‌گویند. این قانون از تقسیم ۶۰۰ بر فاصله کانونی حقیقی لنز شما بدست می‌آید. در صورتی که از دوربین فول فریم استفاده می‌کنید فاصله کانونی حقیقی همان فاصله کانونی لنز دوربین‌تان است. اگر از دوربین فول فریم استفاده می‌کنید که سنسور آن کوچک است، نیاز دارید که عامل کراپ را در فاصله کانونی ضریب قرار دهید. به طور مثال، اگر از کَنون ۷D استفاده می‌کنید که ضریب کراپ ۱.۶ و لنز ۱۰ میلیمتر دارد، فاصله کانونی حقیقی شما باید ۱۰×۱.۶  باشد که معادل میدان دید ۱۶ میلیمتر در دوربین‌های فول فریم است. تا زمانی که شما ضریب کراپ در فاصله کانونی را درک کنید، باز می‌گردیم به قانون ۶۰۰. بنابراین در دوربین‌های فول فریم، بشترین سرعت شاتری که شما می‌توانید برای دیدن رد ستاره‌ها استفاده کنید، مثلا در لنز ۲۴ میلیمتر، این است : ۶۰۰ به ۲۴ میلیمتر تقسیم می‌شود: ۲۵ ثانیه نوردهی. اگر از لنزی مشابه با سنسور کوچکتری با ضریب کراپ ۱.۶ استفاده کردید، بیشترین سرعت شاتر شما خواهد بود: ۶۰۰ تقسیم می‌شود به (۱.۶× ۲۴mm) =  ۱۵.۶۲۵ ثانیه.

دیافراگم. مکانیزم دیافراگم لنز شماست که با باز و بسته شدن، میزان نور ورودی به سنسور دوربین شما را کنترل می‌کند، مانند کار مردمک چشم – مردمک در محیط تاریک گشادتر می‌شود تا به نور بیشتری اجازه ی ورود بدهد اما هنگامی که نور وجود داشته باشد باریک‌تر میشود. ما دیافراگم را f-stop و تنطیماتی که شما با آن بخواهید دیافراگم دوربین خود را کنترل کنید را f-number در نظر می‌گیریم. در عکاسی نجومی، ما به بیشترین نور ممکن برای عبور از لنز و برخورد آن با سنسور نیاز داریم، بنابراین در حالت واید یا با بیشترین میزان گشودگی دیافراگم عکاسی می‌کنیم. لنزهایی که من استفاده می‌کنم بیشترین دیافراگمی که دارند f/2.8 است، به همین خاطر تنظیماتی که اکثر اوقات از آن استفاده می‌کنم این است: اگر از جرمی درخشان‌تر عکاسی کنم، مانند ماه، و بخواهم جزئیات بیشتری را در سطح آن ببینم، باید درجه را کم کنم( دیافراگم را کم کنید تا نور کمتری اجازه‌ی عبور داشته باشد) حدود f/9.

ISO. دوربین‌های مدرن DSLR به ISO های بالا مجهز شده‌اند که برای عکاسی نجومی مناسب است‌، با داشتن ایزوهای بالا دوربین شما قادر خواهد بود ستاره‌هایی بیش از آنچه چشم غیرمسلح می‌بیند را ثبت کند. ایزو در عکاسی دیجیتال حساسیت سنسور تصویرتان را در دوربین شما اندازه‌گیری می‌کند. هرقدر ایزوی بالاتری داشته باشید، سنسور حساسیت بیشتر و گسترده‌تری در عکس شما دارد. تنها اشکال آن است که هرچه ایزوی بیشتری داشته باشید، نویز بیشتری در عکس به وجود می‌آید و این اشکال به وسیله‌ی noise reduction  (کاهنده‌ی نویز) قابل اصلاح خواهد بود. مادامی که در تاریکی عکاسی می‌کنیم می‌خواهیم بیشترین ایزوی ممکن را استفاده کنیم و کمترین نویز را داشته باشیم چرا که نمی‌توانیم همه‌ی آنها را با کاهنده‌ی نویز کنترل کنیم. برای من در Canon 5D MarkIII  این مقدار در میانه است و ایزوی ۳۲۰۰ و ۶۴۰۰ دارم. این مقدار در دیگر دوربین‌ها متفاوت است و شما قادر نخواهید بود ایزوی خود را خیلی بالا ببرید اما امتحان کردن این موضوع ارزش آن را دارد که متوجه شوید بدون ایجاد تزلزل در تصویرتان ایزو را چه مقدار می‌توانید افزایش دهید.

تراز سفیدی. فرآیندی است برای از بین بردن رنگ‌های ناخواسته پخش شده و در ازای آن به شما عکسی با سفیدی طبیعی تحویل می‌دهد. این ویژگی در منابع نوری مختلف متفاوت است، به همین خاطر مهم است که به طور دستی در عکاسی نجومی آن را تنظیم کنید. برخی از عکاسان نجومی وایت بالانس(تراز سفیدی) را بر روی یکی از گزینه‌های از پیش تعیین شده روی دوربین خود تنظیم می‌کنند، به طور مثال: «نور روز»، و بعد آن را در مرحله‌ی ادیت طبیعی می‌کنند، وقتی در حالت خام (Raw) عکاسی می‌کنید این کار شاید خوب باشد. اگر در حالت JPEG عکاسی میکنید(که برای عکاسی نجومی شب توصیه نمیشود) نیاز دارید که تراز سفیدی خود را تا جای ممکن بر روی حالت مناسب تنظیم کنید که مستلزم این است که به طور دستی تنظیم شود. برای عکاسی نجومی، این مقدار بین ۳۲۰۰k و ۴۸۰۰K متفاوت است که به شرایط نوری مختلف بستگی دارد. می‌توانید از حالت تنگستن برای زمانیکه حدودا ۳۲۰۰k هست، استفاده کنید.

 http://www.gonbademina.com/  انتهای قسمت اول|گنبدمینا