ستارهٔ سُهـِیل ( در عربی ) (آلفا شاه‌تخته، alpha Carinae) یا پَرَک(در فارسی) درخشان‌ترین ستارهٔ صورت فلکی شاه‌تخته است. سهیل پس از شباهنگ یا ستاره شعرای یمانی دومین ستارهٔ پرنور آسمان شب است ولی در مدارهای شمالی قابل دیدن نیست. برای نمونه در شهر تهران تنها یک درجه از افق بالا می‌آید و بعد از حدود ۳ ساعت غروب می‌کند وبرای دیدنش باید افق جنوبی رصدگر بدون هیچ پوشش کوه یا پستی بلندی باشد و در شهری مانند بندرعباس نیز بعد از حدود ۶ ساعت بعد ازطلوع قابل مشاهده می‌شود. برای دیدن آن باید به مناطق با عرضهای جغرافیایی پایین‌تر سفر کرد، دلیل ورود نام این ستاره به فرهنگ فارسی به شکل ضرب‌المثل همین کم پیدا بودن آن است. ستاره سهیل یک ابرغول سفید است و با ۹ جرم خورشیدی و قطر ۷۰ برابری خورشید از نزدیکترین نامزدهای ابرنواختر به شمار می‌رود. این ستاره در فاصله ۳۱۳ سال نوری از زمین قرار دارد و درخشندگی آن حدود ۱۰۰۰۰ برابر خورشید تخمین زده شده.  

سهیل نامی عربی بوده و در کاربرد به معنای «درخشان» است. نام‌های فارسی این ستاره پرک و اگست است. در کشورهای اسلامی از واژهٔ سهیل برای نام‌گذاری پسران استفاده می‌شود. قدیمیان دربارهٔ آن می‌گفتند که ستاره‌ای است در جانب جنوب که اهل یمن نخست آن را می‌بینند و با برآمدن آن میوه‌ها می‌رسند.

در شبهای زمستانی  در نیمه مرکزی و جنوبی ایران سهیل را میتوان در ساعات نیمه شب در جنوبی ترین قسمت صورت های فلکی جبار یا شکارچی و چسبیده به افق دید. به یاد داشته باشید به جهت حرکت ظاهری آسمان ستاره سهیل تنها چند ساعت در آسمان قابل رویت است.