روستای شور آباد روستایی خالی از سکنه و نزدیکترین رصد گاهی است که ما برای عکاسی اعماق آسمان انتخاب میکنیم. زمانی که این عکس را میگرفتم شبی سرد و زمستانی بود. در ان زمان به این فکر میکردم که چه خوب بود مثل عکس میشد زمان را هم منجمد کرد. اگر پیشینیان چنین کاری کرده بودند هم اینک میشد داستان زندگی آنهایی که جای من در این مکان میزیسته اند را دید و شنید.

در تصورم به این فکر میکردم که اینجا احتمالا حیاط خانه ای روستایی بوده . مردمی را میدیدم که پیش از سپیده دم یا با طلوع خورشید کار روزانه شان آغاز میشده هر کدام سوی راهی ، یکی چوپان و به کوه و دشت رفته دیگری به میان مزارع پی کشت و کار و زنانی که صبح تا شام در پی روشن نگه داشتن گرمای زندگی در این خانه ها کار و زحمت میکشیدند صدای بچه های بازیگوشی که در این حیاط و کوچه ها پی بازی بودند و با غروب خورشید خانواده ای که دور هم جمع شده و همه خسته از یک روز خوب زیر کرسی داستان روزشان را بازگو میکرده اند. چه شبهای پر ستاره ای که آسمان هم مهمان منزلشان بوده . 

به حال که باز میگردم از ان شور و زندگی چیزی جز این ساختمان های نیمه ویران باقی نمانده و مردمی که هر کدام به دلایلی ترک این وطن کرده و هر یک به راهی رفته اند . یکی به جهانی دیگر و کودکانی که حالا خود پدر و مادر و شاید پدر بزرگ و مادربزرگ شده و دیاری دیگر را برای سکونت برگزیدند. به راستی انسان در هر مکانی که قدم میگذارد هزاران نجوا از زندگی گذشتگان را میشنود. سالیان آینده ما نیز به این داستان خواهیم پیوست و چه خوب که داستانی نیکو از ما به یادگار ماند.